In herinnering – Hennie Brouwer–Schaapman

Op maandag 22 juli bereikte ons het droevige bericht dat Hennie Brouwer-Schaapman was overleden.

Hennie was jarenlang een trouw en betrokken vrijwilliger van de Stichting Vrienden van Oud Genemuiden. Zij was zo’n vrijwilliger die weinig op de voorgrond trad maar op wie je altijd een beroep kon doen, die er altijd was als je haar nodig had en met toewijding haar werkzaamheden in het Historisch Centrum Genemuiden verrichtte. Ook maakte ze deel uit van de Gӕllemuniger Taelkrink. Op haar eigen, humoristische wijze schreef ze haar verhaaltjes en gedichtjes: nooit lang maar altijd met een verrassende inhoud.

Bij het ouder worden verslechterde haar gezondheid en zag ze zich op een gegeven moment genoodzaakt zich als vrijwilliger terug te trekken. Uit de contacten die er ook nadien waren merkten we dat, hoewel ze brozer en brozer werd, daarmee haar betrokkenheid niet verdwenen was. Op maandag 22 juli overleed Hennie, 81 jaar oud.

Haar naam zal onder de Vrienden van Oud Genemuiden en de Taelkrinkers nog vaak worden genoemd.

De oldewetse kèùgies op roggebrood  deur Hennie Brouwer-Schaapman

Ja, door is Jenne eur keerl zo gæk op, ie maagn em d’r wel veur wakker mækn!

Et recept is eel eenvoudig: een stuk koevet uutsmöltn tut er allenig nog kèùgies over bin, en door is ze now mee bezig. ‘t Is wel een staank in uus, mar alla, niks veur niks.

Mar Jenne is nog mar net bezig, begint de wasmesiene kuurn te vertuunn. Roazn en rammeln, en det op moandag, ’t zweet löp Jenne van de kop. Now, eerst mar eem de wasmesiene-reparateur belln. Die zæg veur de tillefoon: “Ei de zeve onderin de mesiene wel goed skone?” Ja, det is volgns Jenne wel veur mekaere. “Now, dan koom ek morgnmiddeg ien uur bi-j oe, eerder kan ‘k niet!”

Jenne foetert in eurzelf op iederiene en alleman. Zie zet ondertussn de wasmesiene toch weer an; nog ies probeern ondaanks et lawaai det de mesiene maekt.

As eur keerl thuus kump vertelt zie em oe et er veurstiet. Alder griezeligst, i-j löp zo noar de wasmesiene en trækt de zeve d’r onderuut, en door giet et waeter, de iele keukn deur! Wat Jenne toen zee is niet veur er’aling varber.

As de aandere dag de reparasteur bi-j de wasmesiene kump, giet i-j op de knienn erbi-j liggn, trækt de wasmesiene vanachtern lös en verkondigt: “’t Is de pompe, die muu’k bestelln! A’k em eb koom ek wel weer!”

As i-j in de bienn kump gef ie een skroew: “Wat e’k now dan? Ek bin klætsnat, de broekspiepm plakkn mi-j teegn de bienn! Ik mage eerst wel onder de douche!”

“Ja”, zæg Jenne, “mær niet bi-j mi-j!”

“Netuurlijk niet, mar dit giet oe uurn kostn!” zæg de reparateur.

Jenne probeert een liempoging. “Aa’j now ies met de bienn teegn de verwarming an goan zittn ier, en ik geve oe koffie met roggebrood met kèùgies?”

“Och meinse,” zæg de monteur, “wat deink ie wel? Da’k ook nog een ærtanval wil kriegn van oe oldewetse vette spul?”

En door giet de monteur.

Jenne ef et noakiekn!