De veerman
Ek stoa te kiekn. Nor de keet te kiekn.
Gistern ook al en en mörn stoa’k nog, altied.
Wiet ie woorumme?
Dat is gien leuk veraal.
Ak der an denke, dan zo’k een kleur kun kriegn,
Mer dat kan niet, ek bin van brons.
Mer eingenluk denk ek der altied an. Ek kan niet aanders.
Mien veraal?
Dat zaak oe mer vertellen, veuruit. Dan wiet ie’t.
Ek bin veerman ewest, altied al ewest.
Altied vaerdek ien en weer, ien en weer. Van d’iene kaant nor d’aandere.
Mer toen ek jonk was, zo rond de 20, kreek un eugien op un meisien, die as op de Keet woonde. Ek wörde staepel op eur.
As ze van de Keet ofkwam en over et Keediekien nor et veeruus toe fieste, dan probeerd’ek altied veur de wal te ween um eur eem te zien.
Ek trök dan dan zo ert as ek kon an de klosse, mer ek was altied te laete!
’t Ienigste wat ak dan nog kon doen, was de aand nor eur opsteekn.
Zie zwaaide dan terugge.
Mer verder kwaam ek nooit. Altied was der wat. Dan kwam der un skip an, door aak veur mos wachtn. Dan een boer met een waegn die vanof de Noorde kwam ansukkeln en door aak op mos wachtn. Dan proaters, die mi-j opölndn.
Iens te laete, altied te laete. Veur aak der was, was ze al weer weg.
Eur smalle rugge en eur waeiende blonde oor was et leste da’k zaag.
Dan keek ek mer weer nor de Keet. Door woonde ze, door tussen de boom.
Zo gingn de joorn en. Zie woonde door en ek vaerde mer ien en weer.
Mer ek keek zowat nergens aanders meer noar.
Ek bin der old bi-j ewörn.
Toe’k leste niet meer kon, em ze un beeld van mi-j emaekt en zo stoak door mer te kiekn, dag in dag uut.
Old en krom.
Mer of dat maegien nog op de Keet woont? Ek wiet et niet meer.
Wie zal et zaegn. Ek zie eur nooit meer.
Misskien stet er wel op de Keet un beeltien van un maegien, dat kek nor de pont.
De pont, die mer ien en weer vaert.
CM